به یک جمجمه...

 

گورستان پیر

گرسنه بود

و درختان جوان کودی می جستند !

ماجرا همه این است

                          آری

                                   ور نه

 

نوسان مردان و گاه واره ها

به جز بهانه یی

نیست.

 

اکنون جمجمه ات

                      عریان

بر آن همه تلاش و تکاپوی بی حاصل

فیلسوفانه

            لبخندی می زند که تو

از وحشت مرگ

                    بدان تن در دادی:

 

به زیستن

با غلی بر پای

و غلاده ای بر گردن .

 

زمین

مرا و تو را و اجداد ما را به بازی گرفته است

و اکنون

به انتظار آن که  جاز شاخته ی اسرافیل آغاز شود

هیچ به از نیشخند زدن نیست .

 

اما من آن گاه نیز بنخواهم جنبید

حتی به گونه ی حلاجان

چرا که میان تمامی ساز ها

سرنا را بسی ناخوش می دارم .